Eten zonder honger: waarom doen we het
We hebben het allemaal bij één gelegenheid gedaan: we hebben een volle maag en toch vinden we wat voedsel in de keuken of in de koelkast, en in plaats van het te bewaren en het voor een andere keer te bewaren, eten we het, zelfs zonder honger te hebben. Bovendien, als dat deel van het voedsel een stuk cheesecake of een chocoladetaart is, is de wens vaak nog groter. Maar waarom doen we het echt? Volgens een nieuwe studie onlangs gepubliceerd in het tijdschrift 'Cell Reports' en uitgevoerd door de Rutgers Robert Wood Johnson Medical School we eten zonder honger in de afwezigheid van een hormoon van de hersenen, wat zou aanzetten tot overeten alleen voor puur plezier.
Blijkbaar vonden de onderzoekers dat wanneer een hormoon bekend als glucagon peptide-1 (GLP-1) in het centrale zenuwstelsel van laboratoriummuizen werd verminderd, ze meer voedsel met een hoger vetgehalte zouden moeten consumeren, en ook meer aten het gebruikelijke, altijd in overmaat. In feite bleek dat in die muizen waarin de tekortkoming van dit hormoon was geïnduceerd, ze uiteindelijk verder gingen dan de caloriebehoeften, wat op zijn beurt een toename van de voorkeur voor voedingsmiddelen met een hoog vetgehalte toonde.
Toen de glucagon-peptide-1-hormoonsignalering echter werd verbeterd in de hersenen van dezelfde muizen, waren ze beter in staat om de voorkeur van voedingsmiddelen met een hoge aanwezigheid van vetten te blokkeren.
Maar de onderzoekers ontdekten ook dat neuronale targeting in het mesolimbische dopaminerge systeem (het beloningscircuit van de hersenen) zou helpen om overeten en obesitas te beheersen met minder bijwerkingen, in plaats van het hele lichaam te richten. Op deze manier, als bijvoorbeeld het hormoon GLP-1 wordt geactiveerd in het mesolimbische systeem, belemmert het de communicatie tussen neuronen die communiceren voor de controle van beloningsgedrag, zodat minder voedsel zou worden geconsumeerd en bovendien de voorkeur zou verloren gaan voor voedingsmiddelen met een hoog vetgehalte.
Volgens de auteurs van de studie zijn dit dezelfde delen van de hersenen die verslavend gedrag beheersen, zoals alcoholgebruik, nicotineverslaving of drugsmisbruik. Daarom zouden de implicaties van de resultaten van deze studie groter zijn, omdat dit zou helpen bij het begrip van hoe de functies die door de GLP-1-peptiden worden uitgevoerd, het motivatiegedrag zouden beïnvloeden.
Zoals we zien aan de hand van de resultaten van het onderzoek, is eten (niet alleen waarom, maar hoeveel en wanneer) een gedrag dat wordt beheerst door het centrale zenuwstelsel, dat de mogelijkheid biedt voor ons lichaam om te reageren op hun omgeving. We worden dus geconfronteerd met een belangrijke en nuttige observatie om de motivatie te begrijpen die ons ertoe brengt te eten voor plezier in plaats van energie.
Wat is het GLP-1-hormoon? Waar is het voor?
Het hormoon glucagon peptide-1, ook bekend als GLP-1-peptiden, bestaat uit kleine aminozuurstoffen die, naast andere hoofdfuncties, de manier bepalen waarop ons lichaam eetgedrag reguleert.
Het zijn peptiden die door cellen zowel in de hersenen als in onze dunne darm worden uitgescheiden en 'ontworpen' zijn om ons brein te laten weten dat we al tevreden zijn, waardoor we stoppen met eten. Dat wil zeggen, ze dragen bij aan de regeling van de eetlust.
